Mistrzowie mają to do siebie, że przychodzą, odchodzą, niektórzy zostają na część życia ucznia, inni na całe jego życie. Pierwszymi mistrzami zostają rodzice, starsze rodzeństwo, potem pani nauczycielka, trener z lokalnej drużyny, a jeszcze później ktoś, kto zapalał nam kolejne lampki po drodze. Niektórych swoich mistrzów nie mieliśmy nawet okazji poznać twarzą w twarz. Ja miałem to szczęście, że na swojej drodze spotkałem kilku ludzi, którzy doprowadzili mnie właśnie tutaj. Tu, gdzie teraz jestem i tu, gdzie chciałem być.
Jednemu z nich mam okazję podziękować pamiątkową książką. Dotąd mój mistrz gościł w moim domu, teraz ja zawitałem u Niego.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz